استرس پس از آسیب (PTSD) مجموعه­ای از نشانه­های بیماری است که به‌طور مستمر و مکرر و پس از تجربه یا مشاهده یک رویداد آسیب­زا (تروماتیک) روی می­دهد. عوامل متعددی ممکن است در شدت این نشانه­ها نقش داشته باشند. پژوهش حاضر با هدف بررسی نقش دلبستگی به خدا و حمایت اجتماعی ادراک شده در پیش‌بینی شدت این نشانه­ها انجام شد. همچنین دو متغیر سن و زمان سپری شده از آسیب به عنوان عوامل احتمالی تأثیرگذار مورد بررسی قرار گرفتند. جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه مادران دریافت کننده خدمات بهزیستی و توانبخشی در شهر تهران و نمونه آماری در برگیرنده 103 نفر از همین مادران بود که با روش نمونه­گیری هدفمند انتخاب شدند. ابزارهای به کار رفته در پژوهش عبارت بودند از: چک ­لیست علائم PTSD، پرسشنامه دلبستگی به خدا و پرسشنامه حمایت اجتماعی ادراک شده. همچنین به منظور دریافت اطلاعات جمعیت شناختی از یک پرسشنامه محقق ساخته نیز استفاده شد. از رگرسیون گام به گام برای تحلیل داده‌ها استفاده شد. نتایج نشان داد که دلبستگی ایمن به خدا و حمایت اجتماعی از سوی دوستان پیش‌بینی کننده علائم فشار عصبی پس از آسیب هستند. همچنین مشخص شد که متغیرهای سن و مدت زمان سپری شده از آسیب رابطه معناداری با متغیر ملاک ندارند. ­به نظر می­رسد عوامل معنوی و اجتماعی با کارکردهای چندگانه خود می­توانند تا حد زیادی در کاهش نشانه ­های استرس پس از آسیب موثر باشند.