

کتاب مبادی دین پژوهی اثر سید حسین حسینی، تلاشی کوتاه در جهت تبیین و تحلیل مبادی دین پژوهی است. در مجموعۀ مباحث فلسفی و کلامی، "دین پژوهی" یکی از کلیدیترین عناوین آن به حساب میآید.
موضوع کتاب مبادی دینپژوهی، گفتارهایی درباره تحقیق در دین و مبانی پژوهش در دین است که با هدف ارائه الگوهای درست و کاربردی در زمینه پژوهش در دین تدوین شده است.
"مبادی دین پژوهی"، مجموعه اموری است که پیش از ورود در متن مباحث خاص و معیّن دین پژوهی، دستاویز هر محقّقی قرار میگیرد و او را از پاسخ به آنها و اِعلام موضع، چارهای نخواهد بود.
مباحث این کتاب در پنج بخش تدوین شده است؛ بخش اول به پیشینه دینپژوهی اختصاص دارد. در این بخش پیشینه موضوعات دینی و اعتقادی و سیر تحول آیینها بررسی شده است. در بخش دوم چیستی دینپژوهی و مفاهیم مرتبط با این حوزه شرح داده شده است. معنای لغوی و اصطلاحی دین و دیدگاههای گوناگون دربارۀ دین و کثرت ادیان در این بخش توضیح داده شده است. بخش سوم به چرایی دینپژوهی میپردازد و انگیزههای روانی، نفسانی، فکری و نظری دربارۀ دینپژوهی را بررسی میکند. در بخش چهارم روشهای پژوهش در دین آموزش داده شده است. این روشها عبارتاند از: روش تجربی، روش عقلی، روش عرفانی و روش تعبدّی. بخش پنجم جمعبندی و نتیجهگیری از این پژوهش است.
در بخشی از کتاب دینپژوهی میخوانیم:
دین به شخص چیزی را میدهد که از هیچ منبع دیگری قابل دریافت نیست... نقش برجسته دین، بر خلاف فلسفه و اخلاق، و یا هر گونه فعالیّتهای ایدهآلگرایانه و یا فرهنگی، این است که برای یک فرد انسانی بالاترین رضایتهای زندگیاش را، از طریق ارتباط حیاتی با آنچه او به عنوان قدرت و یا قدرتهای مافوق بشری این جهان تشخیص میدهد، فراهم آورد.